Η επιτυχής λειτουργία της συνεπιμέλειας προσώπου ανηλίκου τέκνου και από δύο τους γονείς του σε όλες τις επιμέρους πτυχές της επιμέλειας, προϋποθέτει ένα ελάχιστο επίπεδο αλληλοκατανόησης στις σχέσεις των γονέων, οι οποίοι έχουν αποφασίσει συνειδητά να παραμερίσουν τις προσωπικές τους διαφορές και είναι σε θέση να συνεργασθούν για τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που θα ευνοήσει την απρόσκοπτη βιοτική και ψυχολογική ανάπτυξη του τέκνου τους, έτσι ώστε η παράλληλη ύπαρξη δύο κέντρων ζωής του παιδιού να μην αναστατώνει και απορρυθμίζει τη ζωή του ούτε να δημιουργεί σε αυτό έλλειψη σταθερότητας και ανασφάλειας. Επομένως, η επιλογή να συνεχίσουν οι γονείς να ασκούν από κοινού την επιμέλεια του τέκνου τους, προκρίνεται όταν οι τελευταίοι εμφανίζονται πρόθυμοι να επικοινωνούν μεταξύ τους αρμονικά και να συνεργάζονται, προκειμένου να λάβουν από κοινού τις αποφάσεις που αφορούν στο πρόσωπό του. Τέτοια πρόθεση ουδόλως αποδείχθηκε στην κρινόμενη βιοτική περίσταση, με αποτέλεσμα να καθίσταται εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δυσχερής κάθε προσπάθεια συναπόφασης και σύμπραξης, οδηγώντας την συνάσκηση της επιμέλειας σε δυσλειτουργία και, άρα, αναπόφευκτα σε αδιέξοδο. Μικρότερος χρόνος επικοινωνίας του τέκνου με τον πατέρα από τον προβλεπόμενο από τη διάταξη του άρθρου 1520 παρ. 1 εδ. δ’ Α.Κ., ήτοι το 1/3 του συνολικού χρόνου του ανηλίκου, διότι τούτο κρίνεται σύμφωνο με το συμφέρον του ανηλίκου, ενώ η προαναφερόμενη ρύθμιση για τον τρόπο και τη διάρκεια της επικοινωνίας του ανηλίκου με τον πατέρα του, δίνει μια κατευθυντήρια γραμμή προς την καλύτερη επίτευξή της, η υλοποίησή της όμως εξαρτάται από τις προσπάθειες αμφοτέρων των γονέων και τις αμοιβαίες υποχωρήσεις τους σε πνεύμα συνεννόησης και καταλλαγής.
[Πηγή: https://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomologia/nomologia-latest.html]
